Pytanie: Jak wyglądają teraz twoje treningi?
Po operacji kręgosłupa przez jakiś czas nie
byłeś w stanie robić swoich ulubionych ćwi-
czeń i musiałeś znacznie zmniejszyć obcią-
żenia. Czy teraz jest już lepiej? A jeśli nie,
to czy bardzo ci przeszkadzają ograniczenia
treningowe, czy też może jesteś zadowolo-
ny, że i tak trenujesz wystarczająco ciężko,
by utrzymać rewelacyjną, jak na pięćdziesię-
ciolatka, sylwetkę?
Odpowiedź: Wracam do sił, ale jeśli mam
być szczery, to szału nie ma. W moich naj-
lepszych latach (czyli 10–12 lat temu) byłem
w stanie wycisnąć na ławce 225 kg na osiem
technicznie poprawnych powtórzeń. Jeszcze
kilka lat temu bez problemu stosowałem
180 kg. Cóż, teraz kończę zwykle na 120 kg,
co prawda mógłbym dojść do 140 kg, gdybym
się bardzo postarał... Przysiadów i martwego
ciągu nie robię już wcale, bo zbyt obciążają
kręgosłup, a wolałbym uniknąć nawrotów po-
tężnego bólu. Robię za to przysiady ze sztan-
gą z przodu, przy czym nie stosuję wielkich
obciążeń. Generalnie nie mogę już wykorzy-
stywać dużych ciężarów, bo nie jestem
w stanie odpowiednio ustabilizować dolnego
odcinka kręgosłupa i bioder. I tak miałem
szczęście, że przez tyle lat mogłem trenować
tak ciężko. Poza tym wiele moich treningów
mam nagranych i jestem naprawdę szczęś-
liwy, że dane mi było trenować na takim
poziomie, nawet kiedy miałem już czterdzie-
stkę na karku. Wiele osób oglądających moje
treningi żartuje, że na fi lmie nie ćwiczy czło-
wiek tylko jakiś robot. Bzdura, teraz widać
wyraźnie, że jestem taki sam jak wszyscy
i także o mnie czas się już upomniał.

 Podążaj za swym kulturystycznym marzeniem!

Pytanie: W czasie swych podróży po Stanach i całym świecie na pewno rozmawiałeś z wieloma młodymi ludźmi, którzy mówili, że chcą pójść w twoje ślady i zostać Mr. Olympia. W większości przypadków pewnie już na pierwszy rzut oka widzisz, że delikwent nie ma predyspozycji genetycznych do zostania zawodowcem, nie mówiąc już o tytule najlepszego kulturysty na świecie. Jak reagujesz, słuchając takich marzycieli? Czy zachęcasz ludzi do dalszej pracy, czy też starasz się wskazać im bardziej realistyczne cele, na przykład wygranie swojej kategorii na zawodach niższej rangi?

Odpowiedź: Na pewno nigdy nikogo nie zniechęcam! To prawda, że nie każdy ma gen, który pozwoli mu zostać zawodowym kulturystą, ale dopóki nie włoży się olbrzymiego wysiłku w treningi i dietę, nawet się tego nie wie! Kiedy dorastałem w Luizjanie, nawet przez chwilę nie myślałem o kulturystyce. Liczył się tylko futbol, koszykówka i bejsbol. Moim marzeniem była gra w NFL, ale Bóg miał dla mnie inny plan. Wróćmy jednak do tematu. Każdy potrzebuje marzeń i nadziei, bez tego nie da się żyć. 

Pytanie: Ronnie, wiem, że zanim zacząłeś uprawiać kulturystykę, zajmowałeś się trójbojem. Czy można powiedzieć, że swą masę zawdzięczałeś właśnie treningom trójbojowym?

Odpowiedź: Nie, absolutnie nie! Na pewno rozbudowałem w ten sposób siłę, ale rozmiary to już zupełnie inna bajka. Stosowanie bardzo dużych obciążeń na 1–3 ruchy wcale nie sprzyja budowaniu masy mięśniowej. Gdy pierwszy raz trafiłem do Metroflexu w 1989 roku, ważyłem zaledwie 97–98 kg przy wzroście 180 cm. To tylko kilka kilo więcej, niż gdy kończyłem studia w 1986 roku, choć przez te trzy lata naprawdę ciężko trenowałem siłowo.

Co ciekawe, mniej więcej w tym samym czasie gdy trafiłem do Metroflexu, szukałem pracy, ponieważ mimo ukończenia księgowości z wyróżnieniem nikt nie chciał mi dać pracy księgowego. W 1988 roku spróbowałem nawet dostać się do FBI, ponieważ słyszałem, że moje wykształcenie mogłoby mi w tym pomóc. W dniu rozmowy w lokalnym oddziale FBI ważyłem 97 kg i miałem może 5% tłuszczu. Usłyszałem, że jak na przepisy wewnętrzne FBI jestem zbyt ciężki, choć było jasne, że moja waga nie bierze się z tłuszczu. Po prostu mieli taki przepis, że rekrut nie może przekroczyć określonego współczynnika wagi do wzrostu. Na szczęście później przepis ten zniesiono.

 Pytanie: Niemal wszyscy kulturyści natychmiast po treningu piją szejki białkowe, tak by najszybciej jak to możliwe dostarczyć organizmowi składników odżywczych. Czemu ty nie korzystałeś z szejków, by dopiero po jakichś 30 minutach zjeść normalny posiłek? Czy bałeś się, że szejk zmniejszy twój apetyt?

Odpowiedź: Nie bałem się. Ja wiedziałem, że tak się stanie, bo kilka razy próbowałem tak robić. Zresztą, nigdy nie byłem fanem szejków. Lepiej wyglądałem i lepiej się czułem, gdy jadłem normalne posiłki. Poza tym, przy moim stylu trenowania natychmiast po sesji potrzebowałem porządnego jedzenia, a nie jakiegoś substytutu. Może zawodnikom mniejszym i nietrenującym tak ciężko i intensywnie jak ja szejki wystarczają. Mnie nie. 

Pytanie: Ronnie, głupio mi, że poruszam ten temat w piśmie o kulturystyce, ale posypało się wiele komentarzy odnośnie twojego garnituru, który miałeś ostatnio na sobie, gdy wraz z innymi byłymi mistrzami wyszedłeś na scenę podczas Arnold Classic. Wydawało się, że był na ciebie o wiele za duży. Chyba miałeś więcej masy ostatnim razem, gdy miałeś go na sobie?

               Odpowiedź: Chyba powinno mi to schlebiać, że wciąż wiele osób się mną interesuje na tyle, aby zwrócić uwagę na moje ubranie. Dokładnie tak było, ten garnitur jest luźny, bo kiedy odbywał się Arnold Classic, nie ćwiczyłem już od ponad trzech miesięcy i straciłem 12 kg z mojej dotychczasowej masy. Nad plecami zacząłem pracować w 1998, kiedy wygrałem moje pierwsze zawody Mr. Olympia, a całoroczne treningi sprawiły, że czułem się naprawdę przemęczony, więc pomyślałem, że powinienem wziąć sobie wolne, aby pozwolić ścięgnom i stawom się zregenerować oraz aby odzyskać motywację.

Pytanie: Ron, tak się cieszę, że widzę cię w MD! Wiesz, że wielu ludzi podziwia twoją sylwetkę i uważa cię za najlepszego kulturystę w historii. Ja od siebie mogę na pewno powiedzieć, że jesteś jednym z najlepszych. Ciężka praca, poświęcenie, oddanie, odpowiednie odżywianie i suplementacja to czynniki, które przyczyniły się do stworzenia sylwetki Ronniego Colemana. Chciałem jednak zapytać, co z twoim umysłem? W jakim momencie swojej kariery byłeś najsilniejszy w sensie mentalnym? Mam na myśli to, czy wyobrażałeś sobie siebie i czy czułeś się niepokonany? Czy starałeś się przekroczyć fizyczne granice, manipulując swoimi myślami? Czy kiedyś czułeś, że pod każdym względem jesteś w najlepszym momencie swojej kariery kulturystycznej?

               Odpowiedź: Dziękuję ci za miłe słowa. Mentalnie czułem się bardzo silny w trakcie całej mojej kariery, bo wiedziałem, że nikt nie pracuje ciężej niż ja. Nie oszukiwałem się, nigdy nie ociągałem i dało mi to poczucie bezpieczeństwa. Codziennie pracowałem powyżej normy. Uwielbiałem być mistrzem i nie chciałem, żeby to się kiedykolwiek zmieniło. Już kiedyś wspominałem, że Mr. Olympia 1998 to czas, kiedy czułem się i wyglądałem najlepiej. Jednak kiedy czułem się najbardziej pewny siebie?

Pytanie: Z którego momentu w swojej karierze jesteś najbardziej dumny i z jakiego osiągnięcia w podnoszeniu masz największą satysfakcję? Ciągle przychodzi mi na myśl twoje wyciskanie czy przysiady ze sztangą, ale zdaję sobie sprawę, że dla ciebie może to być coś zupełnie innego. Może to rekord, którego nigdy nie nagrano na video? Z góry dziękuję za poświęcony czas.

               Odpowiedź: Nie muszę się nawet zastanawiać, jaki był najwznioślejszy moment w mojej karierze, oczywiście było to zwycięstwo w Mr. Olympia. Dorian przeszedł na emeryturę i wszyscy mówili o zwycięstwie Flexa Wheelera, Shawna Raya, Kevina lub Nassera. Wszyscy oni już wcześniej zajmowali drugie miejsce. Najlepsze, co w tamtym czasie udało mi się osiągnąć, to szóste miejsce dwa lata wcześniej, a w 1997 dziewiąte miejsce. Nikt więc nie oczekiwał, że wygram, nawet ja! Każde zwycięstwo w Olympii było wyjątkowe, ale pierwsze było najlepsze!